Πού Οδεύουμε;;;

Γιάννης Γαλανόπουλος ,έγραψε στις 29/11/2012:

 Ένα από τα λίγα που μας έχει απομείνει σε εμάς τους κατοίκους αυτής της πόλης μας, της πόλης του Πειραιά είναι το δικαίωμα και η δυνατότητα να απολαμβάνουμε ακόμη παροχές υπηρεσιών υγείας από τα Δημόσια Νοσοκομεία μας.

Μέχρι πριν λίγο καιρό είμασταν ακόμη περήφανοι για τη Διοίκηση του Τζανείου Νοσοκομείου που εν μέσω οικονομικής κρίσης κατάφερνε όχι μόνο να μην έχει ελλείψεις υλικών αλλά πολύ δε περισσότερο κατάφερε να βελτιώσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες μειώνοντας ακόμα και το χρόνο αναμονής των επειγόντων περιστατικών κατά τη διάρκεια της εφημερίας. Κατάφερε όχι μόνο να μειώσει τις δαπάνες αλλά παράλληλα να ενταχθεί σε προγράμματα ανάπτυξης απορροφώντας κονδύλια ΕΣΠΑ τόσο για την Αναδιαρρύθμιση - Ανακαίνιση χώρων του κεντρικού κτιρίου για την εγκατάσταση της Καρδιολογικής Κλινικής και της Αιμοδυναμικής Μονάδας όσο και την αγορά Ιατροτεχνολογικού Εξοπλισμού.

Άρα αποδεικνύεται ότι η Διοίκηση του Τζανείου Νοσοκομείου απαρτιζόταν από συγκεκριμένα, καταξιωμένα πρόσωπα και με ικανότητες στη Δημόσια Διοίκηση.

Σήμερα μαθαίνουμε ότι γίνεται παρέμβαση ώστε να διοριστεί ως Διοικητής στο Τζανείου Νοσοκομείου μία πρώην διοικήτρια, στην οποία πρόσφατα  της έχει ασκηθεί  ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΩΞΗ σε βαθμό κακουργήματος από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Πειραιά για:

Απιστία από κοινού και κατ’ εξακολούθηση εις βάρος του Δημοσίου, μαζί με άλλους συγκατηγορούμενούς της.

            Αυτή είναι λοιπόν η αξιολόγηση; Αυτά είναι για μία ακόμη φορά τα κριτήρια που επιλέγονται τα πρόσωπα που θα ασκήσουν Δημόσια Διοίκηση σε Οργανισμούς της πόλης μας;

Όλοι σήμερα μιλάνε και αναζητούν νέα πρόσωπα για να στελεχώσουν τη Δημόσια Διοίκηση. Στηρίζουν όμως καθαρά πρόσωπα; Απλά αναρωτιόμαστε όλοι…

ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Eλεύθερος Γιάννης  ,έγραψε στις 03/10/2012:

Οικονομική κρίση ….μια κρίση αξιών,μια κρίση ανθρωπιάς.

Και τώρα,ευτυχώς ή δυστυχώς,έφτασε το τέλος μιας εποχής.Μιας εποχής υλιστικής ευτυχίας,ένας αγώνας για το ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα χρήματα,ποιος θα κάνει το μεγαλύτερο σπίτι…. Ένας τρόπος ζωής που μας τον έμαθαν ως τέλειο…

Χάσαμε το νόημα της ζωής μέσα σε μια οργανωμένη παραπλάνηση για το τι μας κάνει ευτυχισμένους και δυστυχώς καλούμαστε να μάθουμε με το χειρότερο τρόπο την αλήθεια…

Όλοι μας νοιαζόμασταν για το πώς θα αποκτήσουμε κάτι που μας έπεισαν ότι το χρειαζόμαστε,γυρνώντας πολλές φορές την πλάτη στον συνανθρωπό μας που ζητούσε τη βοηθειά μας,που δεν είχε βασικά εφόδια επιβίωσης.Χαμένοι σε έναν υλιστικό κόσμο, χωμένοι βαθειά μέσα στον εγωισμό μας,επιστρατεύοντας πολλές φορές τις παρωπίδες μας για να μην μας ενοχλούν και κάποιες εικόνες,αποφεύγοντας πάντα την αυτοκριτική για να μην μας χαλάει και η διάθεση.

Όλα αυτά όμως μας οδήγησαν  στο σημερινό αδιέξοδο. Η άρνηση μας να παραδεχθούμε και τη δική μας ευθύνη  ή ακόμα και να αναλάβουμε ενεργό δράση απέναντι στα προβλήματα της καθημερινότητας.Τώρα είναι η ευκαιρεία μας να αποδείξουμε ότι όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο.Όλοι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα καλύτερο αύριο.Αφήνοντας στην άκρη τον εγωισμό μας, τον ωχαδερφισμό και ότι μας κρατάει δεμένους με τις παλιές μας αντιλήψεις.

Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε στα μάτια ο ένας τον άλλο και να απλώσουμε ένα χέρι βοήθειας σε αυτούς που το έχουν πραγματικά ανάγκη.Σε αυτούς που η καθημερινότητα είναι αγώνας επιβίωσης.Ήρθε ο καιρός να κάνουμε πράξη όλα αυτά που τόσα χρόνια απλά αποτελούσαν ένα απέραντο ευχολόγιο. Σήμερα είναι ανάγκη όσο ποτέ η συλλογικότητα.Κανένας δεν θα μας χαρίσει τίποτα.Εμείς σήμερα διαμορφώνουμε το δικό μας αύριο.

Γιατί όπως είπε και ο Πλάτων: « Οι ευχές είναι χωρίς αξία όταν δεν συνοδεύονται και από έργα.»