… Ο ΛΥΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΑΙ

Ιωάννα Αντωνάκου, έγραψε στις 10/09/2009:

Και ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρξει αυτοδυναμία κανενός .

Θα είναι νίκη των μικρών;

Θα είναι νίκη του λαού;

Θα είναι νίκη της διαφάνειας;

Η όποια κυβέρνηση καταναγκαστικής συνεργασίας θα έχει γυάλινα πόδια.

Η κάθε μια κοινοβουλευτική ψήφος εμπιστοσύνης μπορεί να χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης για προσωπικά συμφέροντα.

Ορατός είναι ο κίνδυνος επιχείρησης εξαγοράς νομοσχεδίων από μεγαλοκαρχαρίες, που θα πλησιάσουν ευάλωτους ή δυσαρεστημένους βουλευτές.

Θα ρωτήσει κάποιος το ίδιο δεν μπορεί να συμβεί σε περιόδους αυτοδυναμίας;

Σε κάθε περίπτωση η ανάγκη συγκατοίκησης υποχρεώνει σε αμοιβαίους συμβιβασμούς, πίσω από τους οποίους μπορεί ο κάθε επιτήδειος να κρύψει πράξεις ή παραλείψεις, που εξυπηρετούν λίγους και βλάπτουν το σύνολο.

Μόνο ένας ισχυρός κοινοβουλευτικά Πρωθυπουργός μπορεί να είναι καταπέλτης σε τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Μόνο ένας ισχυρός κοινοβουλευτικά Πρωθυπουργός μπορεί να μην πιέζεται και να μην παζαρεύει.

Να είναι ηγέτης προς όφελος των πολλών και των αδυνάτων.

Με αυτοδυναμία ουσιαστικός κοινοβουλευτικός έλεγχος μπορεί να υπάρχει.

Συναίνεση μπορεί να επιτυγχάνεται, προς χάρη όμως της πολιτικής για τους πολλούς και όχι για τα μεγάλα συμφέροντα.

Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι τα πιο άδικα, σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα έχουν παρθεί από κυβερνήσεις υποχρεωτικής συγκατοίκησης, που έτσι κι αλλιώς απέτυχαν.

Οι πολιτικές συμμαχίες και η συμπόρευση σε κοινούς αγώνες δεν εκβιάζονται, διεκδικούνται και επιτυγχάνονται μέσα από τις κοινωνικές ανάγκες και πάντα γιατί στ’ αλήθεια το θέλουν οι πρωταγωνιστές.

Εν τέλει σοφή ψήφος δεν είναι αυτή, που κρύβει γινάτι, αλλά αυτή που οραματίζεται έναν καλύτερο κόσμο. Γιατί σ’ αυτόν θα ζήσουμε …